poetry

by móc na chwilę dać wiarę rzeczywistości wykonuję zwykłe czynności

ale otwierasz moje serce i wyskakuje sto nowych kawałków do ułożenia w formę

czym będzie?

kim się stanę?

w jednych sekundach wątpię w drugie wierzę nieudolnie, że pochłoniesz mnie bez reszty nie zostawiając nic światu

i tak od dawna nie jestem mu potrzebna

skąd więc przedświadczenie że nic nie jest trwałe? 

skąd Twoje zapewnienia którym ufam i które pryskają jak pył?

bo gdybyś miał jakikolwiek wybór, którą chwilę wybrałbyś 
na wieczną obecność?
którędy rysowałbyś mnie swoimi ulubionymi dłońmi
Może tam, gdzie kończą się granice mojego ciała?
I gdybyś miał jakikolwiek wpływ, jak chciałbyś wpłynąć na moje szczęście
niekończące się pod powierzchnią chwil?
No i gdybyś dotknął mnie znienacka, 
jaką reakcją mam Cię zaprosić do siebie
byś tylko chciał zostać?

ostatni oddech mój i Twój wzrok na mojej obcej skórze
od dawna nikt nic mi nie obiecał
mimo to wciąż się zawodzimy
Za blisko się ułożyłam zrobiłeś mi za dużo miejsca
Zrobiłeś mi moje rozczarowania i powroty, złudne wieczory
Zrobiłeś i zabiłeś całą przestrzeń w nieistnieniu i istnieniu
mojej osoby krzyczę niemo nie mam mocy dusza moja w nocy 
potrzebuje ukojenia zabiłeś całe ukojenie
moje

nakarmiłam się myślami

nie-swoimi

więc żyję życie

nie-swoje

kim jestem w świecie?

wszystkie pragnienia zlały się w całość
gdy patrzysz nie odwracając dłoni od moich
nadgarstków
wszystkie krzywdy są niedozwolone w tym samym momencie
gdy patrzysz oddychając głębiej w kierunku moich
obojczyków
wszystkie kwiaty na ziemi wyrastają po deszczu
przed Twoimi krokami w moją stronę,
gdy widzisz mnie stojącą nago wśród popiołu z wcześniejszego
wcielenia

Pośród chmur i oceanów
Mórz zatrutych
Wyłaniam się
Wrócić można do siebie łatwo tylko po co te zabawy?
Piękno to tylko prostota
Żadne skomplikowane formy
Ukazujesz mi siebie
Sama miłość jest mniejszym darem niż
Ty

Wyłaniam się
Tańczę

kto wskaże drogę
czy do serca od zawsze było tak blisko?

pozlepiane przestrzenie

między nimi jak w żaluzjach, światło
migoczące
między nimi spokój, i lekkość poranków

Jak bardzo mnie nie puścisz za rękę, wypowiedz
to w końcu ciszą obecną

głębokość słów nigdy nie była tak płytka
odbijam się więc od własnej gry
Kto z kim gra?
słowa z lekkością uderzają w swoją głębię
nie pozostaje już nic we mnie
echo wyrazów tylko udaje, że tworzy całość
w rzeczywistości rozpada się wszystko na
milion kawałków
milion luster lśni we mnie zgrzytając
nieskutecznie
Czy mnie podrażni?
Kto to poskłada?
Nadzieje pokładam więc w Tobie
Nieuchronny bieg wydarzeń wyprzedza mnie pokazując swój środkowy palec
Gdzie w tym jestem?
Czy w nadzieji powierzonej Tobie?
Odwracasz się bliżej niż sądzę
Odwracasz się będąc jednocześnie
pół na pół
widocznie pół na pół..
Kto z kim gra?

Miłość do Ciebie może okazać się trudna

lecz jak inaczej Bóg ma mi dać Siebie

poprzez Ciebie?

Poprzez miłość trudną do Siebie

idę tam więc

I w końcu w środku widnieje ON

Cały Mój Wszechświat

Zjednoczony ze Mną we mnie

poprzez miłość od Boga...

owinięta w maski

życzliwości

poczucia sensu

celu, sprawczości

bo strata boli bardziej niż wszystko

owinięta w maski

wrażliwości

bo tej najgłębszej się nie wypowiada

tej prawdziwej nie trzeba mówić

mówiąc szukam siebie w tych znaczeniach

i uciekam znowu

owinięta w maski

świata równoległego do mnie Samej