poetry

Miłość do Ciebie może okazać się trudna

lecz jak inaczej Bóg ma mi dać Siebie

poprzez Ciebie?

Poprzez miłość trudną do Siebie

idę tam więc

I w końcu w środku widnieje ON

Cały Mój Wszechświat

Zjednoczony ze Mną we mnie

poprzez miłość od Boga...

owinięta w maski

życzliwości

poczucia sensu

celu, sprawczości

bo strata boli bardziej niż wszystko

owinięta w maski

wrażliwości

bo tej najgłębszej się nie wypowiada

tej prawdziwej nie trzeba mówić

mówiąc szukam siebie w tych znaczeniach

i uciekam znowu

owinięta w maski

świata równoległego do mnie Samej

mija wszystko wszystko mija wszystko mija

ptaki przelatują bardzo nisko wręcz pod niebem

przemijają nieuchwytnie gdy moje serce się ujawnia

i wszystko co widzę jest tak namacalne szorstkie dziewicze

nierozpoznawalne lecz spokojne

a więc i to mija

zostają szlaki na obłokach

przylatują nowe ptaki, inne, niepowtarzalne

mam okruchy, i zmarznięte dłonie

to mija

a moje serce ujawnione

to jedyne co zostaje

trwam. w ciekawości nieskończonej

zderzam się z wyobrażeniami na Twój temat
co do minionych wydarzeń
przez te wyobrażenia, które były murem do prawdziwej mnie


Płaczę.


czuję też kości i Twoje resztki
w szyi pulsują zbyt mocno
czy kiedykolwiek byliśmy prawdziwi?
I ta bezbronność wobec wszystkiego, obnaża mnie..
I tylko pewną zmianą jestem
Taką zostaję

Ależ proszę Pana, zapewniam Pana, że w środku jest skała. To co Pan
widzi, to jedynie powłoka. Przecież tłumaczyłam - skąd to niedowierzanie?
Zmiany widać gołym okiem. Powłoka otacza mnie, bardzo przyzwoicie, wręcz
namacalnie, jest miękka, przybiera różne kształty.

Ależ proszę Pana, oczywiście że wyjdziemy. Opuścimy miejsce, gdy dopiję
kawę, proszę pozwolić. To tyko chwila cierpliwości, chcę jedynie wiedzieć,
że poczeka Pan dłużej niż cztery lata. Nie wyrobię się, może po drodze
być zbyt niebezpiecznie. Czy rozumie Pan? Powłoka również kurczy się i zawija
w środek, jednak jest to nieuchwytne dla oczu. Nawet dla takich oczu jak Pana..


Wyjdźmy już, gaszą światła, wszędzie będzie ciemno i mokro. Przytula Pan 
sercem, o kamień się nie poparzy, to obiecuję. Mogę jedynie zgnieść sobą do bólu
kości bólu serca bólu ostatecznego, proszę uważać.


Przecież ostrzegałam, że to jedynie ja, piękna powłoka...

z zewnątrz z zewnątrz
często to idzie z zewnątrz
przebudziłam się więc w środku nocy
wybudziło mnie zewnątrz
byłam jak embrion
zaatakowała mnie miłość
nie wychyliłam głowy
zamknęłam oczy z modlitwą aby to odeszło
zaatakowało mnie zewnątrz
niespokojnie zasnęłam
ciężka pustka dużo smoły
gęstość
moje ciężkie powieki wskazują na przemęczenie siebie
nie umiem Cię zlokalizować
nawet określić
nie potrafię Cię zatrzymać
to tylko wrażenia.....

Bym się mogła odbić
po to mi słowa
bawią aż dojdę do nagiej mnie
wnętrze jest cudem
jedyna prawda to my sami

Poprzez słowa tworzę
bawią mnie jedynie
moje wzloty i upadki
nieuchronność wydarzeń

'Cuda są tylko wewnątrz'....

I zaczęło się dziać więcej niż kiedykolwiek
odkąd zamilkło wszystko wokół.
We mnie
ukojenie i tęsknota
strach i nieskończoność
cuda i nadzieje

Odrzuciliście mnie i odżyłam
Czy to wreszcie serce?