poetry

mamy ciezkie 2 tygodnie, chce pomoc i wesprzec, ale mimo pracy i tych rzeczy ja też jestem, i oprocz tego potrzebuje wiecej rozmow/chociaz smsow i cieplych slow zebym czula ze jestes i mam wsparcie bo nie czuje tego. wyjatkowo w te 2 tygodnie bo tez mam bardzo wazne rzeczy. staram sie pierwsza pisze cieple sms i jest cisza, moze musze wydrukowac jak mi cos napiszesz zebym na to patrzyla i pamietala, bo odrazu mam lęki traumy jak za duzo ciszy i wylaczenia, wiec trzeba mi czulosci, to male rzeczy ale tak mam. pracuje nad lękami ale tez pracuj nad słowami i mowieniem. . bo sie rozpadniemy. daje przestrzen

wyjatkowo potrzebuje w ciagu tych 2 tygodni zebym sie skupila na projektach, ale jak nie zmieniasz tego zeby wiecej mowic itd to zaraz mam traumy lęki i czuje sie samotna. naprawiam to ale rowniez dla nas tez zwroc na to uwage bo daje czesto alarmy i sie malo zmienia, chodzi o wiadomosci do mnie mile slowa itd pamiętanie, a nie 20h pracy i wylaczenie sie. moze musisz mi napisac a ja musze to wydrukowac zebym pamietala, bo zapominam i niewiem jak sobie poradzic z tym.. a naprawde to dla mnie wazne, wspieram rozumiem moge i przyjechac przywiezc obiad zadbac chce pomoc, ale potrzebuje uwagi tez. przestaje pisac sms bo czuje sie jak debil;) nawet cos cieplego napisze i cisza..wiec no daje Ci przestrzen zobaczymy. 

odpuszczenie = straca i opuszczenie

nie. !

odpuszcenie to przesztrzen i danie drugiej osobie czasu

jechałam autobusem gdy doszło wrażenie, że

skoro walka odbywa się między sercem a umysłem, a serce jest STAŁE (świadomość jest NIEZMIENNA), a umysł nachodzi...przykrywa. Uwiera.

Co jest więc prawdziwe?

i.. dlaczego biegniemy za tym co nieprawdziwe? Po co dajemy tam UWAGĘ?

Odpuść. Niech się rozpuści

w samym sercu

w mieście nie ma Ciebie w mieście brak snów odbijam się od gołych ścian

wszystko zmieniło formę

spokój 

zmarznięte ramiona

i nieustający 

Czasem czuję jakby zabrano mi ręce.

Próbuję nogami nadążyć za światem

równoległym do mnie samej

Tworzę stopą własną przestrzeń.

Okrąg życia.

Czuję jak zabrano mi wolność, poranki, wieczory, świadomość, indywidualizm.. w zamian nadano imię,

Twój perfekcjonizm, moje nie moje szczęście i fałszywe poczucie, że mogę krzyczeć.

jestem powłoką. Już nazwaną lecz nieforemną, zmieniającą swój kształt. Niepozorną. Stłamszoną.

Upadam. 

Nie rozpoznajecie a przecież tak głośno krzyczę, niemo nieudolnie patrzę na Was. spod pięknej powłoki, wielkimi oczami.

Bez rąk , z nazwą w kieszeni.

Poproszę bez ocen. Przecież niepotrzebne mi ręce, by latać.. 

Spalona. Ciało nigdy nie wydawało się takie ciężkie, a tak sypkie w środku. Gdybyś mnie zapytał, kim jestem naprawdę, ze wstydu

rozpłynęłabym się w pięć sekund. Bo przecież nie wiem. Odkładam swe ciało na podłogę, przyklejam bardzo mocno do ziemi i czekam. 

We własnej przestrzeni, okręgu życia. Kim jestem?

II akt:

Pękniete złamane lecz wciąż żywe i pulsujące Odważyło się w końcu krzyczeć głośno że żyje. Serce moje. Powiedziało mi że przecież mam prawa, więc wstaję. Z pomocą waszych rąk z pomocą Bożą otwieram swe ciało Mowisz mi że drżę Że wciąż tak mało wiem o życiu. Powiem Ci, że mieszka we mnie sto kobiet To ich historie tętnią całą mną Nigdy wcześniej nie czułam się żywsza i pełniejsza..z pomocą stu kobiet otwieram swe ramiona Patrzę w stronę świata, i poddaję się. Płynąca we mnie wolność uspokaja mnie. Opieram się O Siebie. 

III akt:

Z oparciem w samej sobie, z pomocą Waszych rąk, wyrywam się do życia. Słyszę wreszcie śpiew ptaków. Głośny śpiew ptaków zwiastujący wieczną wiosnę, i obiecuję sobie

że nie potknę się o Siebie. Bo koniec końców wszyscy upadamy. By nowym początkiem Siebie wykrzyczeć to, co zostało zagłuszane. Imieniem, fałszywym nazwiskiem, pracą powtarzalną, nocami bezsennymi. Zagłuszane światem zewnętrznym, ukochane dziecko we mnie. Byście usłyszeli jak prawdziwa jestem. Bym usłyszała wreszcie, jak prawdziwa jestem. Bym mogła przestać się bać. Wyciągam do Was ręce, dusze obecne zaskakują mnie nieustannie. W odbiciu ich widzę siebie, wieczną zmianę, otwartą przestrzeń, delikatną powłokę. Dzikość serca. 

Taką kobietą jestem.