poetry

mija wszystko wszystko mija wszystko mija

ptaki przelatują bardzo nisko wręcz pod niebem

przemijają nieuchwytnie gdy moje serce się ujawnia

i wszystko co widzę jest tak namacalne szorstkie dziewicze

nierozpoznawalne lecz spokojne

a więc i to mija

zostają szlaki na obłokach

przylatują nowe ptaki, inne, niepowtarzalne

mam okruchy, i zmarznięte dłonie

to mija

a moje serce ujawnione

to jedyne co zostaje

trwam. w ciekawości nieskończonej

zderzam się z wyobrażeniami na Twój temat
co do minionych wydarzeń
przez te wyobrażenia, które były murem do prawdziwej mnie


Płaczę.


czuję też kości i Twoje resztki
w szyi pulsują zbyt mocno
czy kiedykolwiek byliśmy prawdziwi?
I ta bezbronność wobec wszystkiego, obnaża mnie..
I tylko pewną zmianą jestem
Taką zostaję

Ależ proszę Pana, zapewniam Pana, że w środku jest skała. To co Pan
widzi, to jedynie powłoka. Przecież tłumaczyłam - skąd to niedowierzanie?
Zmiany widać gołym okiem. Powłoka otacza mnie, bardzo przyzwoicie, wręcz
namacalnie, jest miękka, przybiera różne kształty.

Ależ proszę Pana, oczywiście że wyjdziemy. Opuścimy miejsce, gdy dopiję
kawę, proszę pozwolić. To tyko chwila cierpliwości, chcę jedynie wiedzieć,
że poczeka Pan dłużej niż cztery lata. Nie wyrobię się, może po drodze
być zbyt niebezpiecznie. Czy rozumie Pan? Powłoka również kurczy się i zawija
w środek, jednak jest to nieuchwytne dla oczu. Nawet dla takich oczu jak Pana..


Wyjdźmy już, gaszą światła, wszędzie będzie ciemno i mokro. Przytula Pan 
sercem, o kamień się nie poparzy, to obiecuję. Mogę jedynie zgnieść sobą do bólu
kości bólu serca bólu ostatecznego, proszę uważać.


Przecież ostrzegałam, że to jedynie ja, piękna powłoka...

z zewnątrz z zewnątrz
często to idzie z zewnątrz
przebudziłam się więc w środku nocy
wybudziło mnie zewnątrz
byłam jak embrion
zaatakowała mnie miłość
nie wychyliłam głowy
zamknęłam oczy z modlitwą aby to odeszło
zaatakowało mnie zewnątrz
niespokojnie zasnęłam
ciężka pustka dużo smoły
gęstość
moje ciężkie powieki wskazują na przemęczenie siebie
nie umiem Cię zlokalizować
nawet określić
nie potrafię Cię zatrzymać
to tylko wrażenia.....

Bym się mogła odbić
po to mi słowa
bawią aż dojdę do nagiej mnie
wnętrze jest cudem
jedyna prawda to my sami

Poprzez słowa tworzę
bawią mnie jedynie
moje wzloty i upadki
nieuchronność wydarzeń

'Cuda są tylko wewnątrz'....

I zaczęło się dziać więcej niż kiedykolwiek
odkąd zamilkło wszystko wokół.
We mnie
ukojenie i tęsknota
strach i nieskończoność
cuda i nadzieje

Odrzuciliście mnie i odżyłam
Czy to wreszcie serce?

I uchowaj mnie od złego
tak jak Siebie uchowałeś
A my, walczący z samymi sobą
nie ustajemy
nie wierzymy w Ciebie.

Zachowaj nas, proszę, poddaję Się,
gdy wszystko wokół drży.......

nie wiem jak Twoje, ale moje wciąż pulsuje
kłamię gdy mówię że nie żyję
Ono wtedy pulsuje mocniej
Od zawsze ze mną, wśród wszystkich
teraz i zaszłych wcześniej, przyszłych
i obecnych
ignorując prawdę bije mocniej boli
wszędzie
Jakby brudna krew i węże wszędzie węże
wracam więc do Niego
Żywe mówi mi: "on nie istniał nigdy,
wybuchałem przecież z samotności
krzycząc: JESTEM"

Odkrywam skrawki siebie,
czy się rozpadnę?
Boże
czy się rozpadnę?
A może jeszcze przed moim poczęciem
byłeś mnie pewien
zostaliśmy sobie zawierzeni.
Szukając domu w sobie, ścielę łóżko u Ciebie
i gdy wszystko wymyka się spod kontroli
Zawierzyłeś Mnie, w Sobie.

Przecież Jesteś
a już tak długo się do Ciebie nie zwracałam
znowu pogubiona
uwierzyłam zwykłym ludziom
w Twoją nieobecność

Nie opuszczaj mnie Boże
wystarczy
już sama sobie to robię