wiersze, zapiski, duchowość, serce.
śmiesznie rozpadające się kawałki nie mnie
a złudzeń toksycznych wchodzących w skład
mojego DNA pod skórą płyną tętnią życiem
ułożyło im się nie układa nam się tętniące
życie toksyczne na powierzchni to nie Ty
żyjesz ze mną to nie Ty mówisz moją prawdę
a tętniące życiem złudzenia toksyczne
nie mam sił przestaję już krzyczeć niech
krążą niepostrzeżenie we mnie jak długo
mogą jak długo zechcą
by móc na chwilę dać wiarę rzeczywistości wykonuję zwykłe czynności
ale otwierasz moje serce i wyskakuje sto nowych kawałków do ułożenia w formę
czym będzie?
kim się stanę?
w jednych sekundach wątpię w drugie wierzę nieudolnie, że pochłoniesz mnie bez reszty nie zostawiając nic światu
i tak od dawna nie jestem mu potrzebna
skąd więc przedświadczenie że nic nie jest trwałe?
skąd Twoje zapewnienia którym ufam i które pryskają jak pył?
bo gdybyś miał jakikolwiek wybór, którą chwilę wybrałbyś
na wieczną obecność?
którędy rysowałbyś mnie swoimi ulubionymi dłońmi
Może tam, gdzie kończą się granice mojego ciała?
I gdybyś miał jakikolwiek wpływ, jak chciałbyś wpłynąć na moje szczęście
niekończące się pod powierzchnią chwil?
No i gdybyś dotknął mnie znienacka,
jaką reakcją mam Cię zaprosić do siebie
byś tylko chciał zostać?