wiersze, zapiski, duchowość, serce.
Dałam nam wiarę
dałam sobie w tym wiarę
Nie rozumiesz ja nie zrozumiałam
ale dałam wiarę..
Co mogłam więcej? Z braków sama
jedynie mogę kreować coś na rzecz
czegoś
I znowu dałam nam nadzieję
Nic nie rozumiesz.
Nic nie wyrażasz, więc wiara mi umiera
Zasoby własne nie wystarczają, sama nam
nie wystarczę
Rozkładam ręce ze smutnymi oczami
patrzę
I widzę jak wiara wypada mi z rąk....
Poprzez Ciebie poprzez Siebie ujrzałam
środek
Odpadają czasami
kajdany okna kraty więzienne
Odpadają by odetchnąć
Łapię wtedy całą siebie i się
spalam jednocześnie
wyzwalam następnie
Widzę czysty obraz i tęsknię
I czuję
I powoli idę w Twoją stronę
kroki strachliwe lecz nie ma nic więcej
Wystraszone dziecko płacze. Kraty
więzienne trzymają za szyję
Lecz nie ma nic więcej.
Przed siebie oddycham
I do Ciebie ze Sobą idę